Islas Flotantes, Corruptie en een busongeluk

Vanuit een internetcafé in de wijk Ruinas in Cusco waarvan de eigenaresse het grootste stuk chagrijn is dat er hier in Cusco rondloopt delen we jullie mede dat we ondanks een vrij heftige week toch weer kunnen zeggen dat we het allemaal overleeft hebben!

Vorig weekend hadden we tijdens het verorberen van onze cuy 2 Australiërs ontmoet waar we mee aan de praat zijn geraakt. Ze waren erg gezellig maar ze wilden graag een stukje echt Peru zien zonder alle toeristische aspecten. Aangezien wij hier nou al een tijdje zitten en de nodige plekjes kennen hebben we ze maandag meegenomen naar een restaurantje genaamd El Condorito. Het befaamde Anticucho-restaurant waar eigenlijk alleen Peruanen komen. Dus na een heerlijk en tevens goedkoop stokje koeienhart met wat aardappels hadden we onze magen weer vol en zijn we nog wat gaan drinken bij onze stamkroeg Paddy´s: the Irish pub.

Dinsdag is Joep voor het eerst begonnen met zijn Engelse lessen voor de niños! Ze kennen nauwelijks een woord Engels dus je moet echt bij het Hello, my name is... beginnen. Wel konden ze allemaal na de eerste les al zeggen: I like teacher Joep! Dus daar komen ze al een heel eind mee! De dagen zijn wel vermoeiend als je s´ochtends les geeft en s´middags nog met al die snotapen moet ravotten! Maar het voelt wel goed want nu zie je dat je echt iets voor ze kan doen. Aangezien er veel toerisme is in Cusco is het altijd goed om je talen op een rijtje te hebben, en misschien is dat wel de doorslaggevende factor voor een baantje.

De rest van de week ging zoals wij nuchtere Nederlanders dan zeggen: zen gangetje. Lekker gegeten en gedronken. Nog maar een keer naar de kroeg geweest. Ook had Joep een date met Maarten, een Nederlander die voor een bruiloft naar Arequipa moest en zodoende ook een bezoekje aan Cusco bracht. Dus we zijn weer bevoorraad met hagelslag en heuse drop! Best raar, in Nederland is het eten van hagelslag of drop best lekker maar niks aparts. Maar hier is het zo ontzettend lekker. Een heerlijk Hollands dropje in je mond, en sabbelen maar!

En vrijdag begon ons avontuurtje! Het was de bedoeling dat we om half 9 s´ochtends de bus zouden pakken richting Puno om vandaaruit verder te reizen naar Copacabana, Bolivia. Dus wij zaten netjes om 10 over 8 bij het busstation te wachten met het idee dat we aan een rustgevend, relax doch cultureel verantwoord reisje zouden beginnen. Nou alles behalve dat! Om 5 voor half 9 kwamen onze vriendinnen met de taxi aan. Tijd genoeg zou je zeggen, maar toen alleen Katrina uitstapte en de taxi vervolgens weer vol gas weg racete wisten we al hoe laat het was! Onze geliefde Deense vriendin was haar paspoort vergeten! En tegen de tijd dat ze terug waren was de bus natuurlijk al weer vertrokken. Dus wij een nieuw ticket gekocht, (nou is dat het probleem niet, voor een busrit van 7 uur betaal je 20 sol, dat is dus zo´n 5 euro) en de volgende bus van half 11 gepakt. Toen waren we dan toch eindelijk onderweg! Maar na een uurtje gereden te hebben kwam ons volgend obstakel: politiecontrole om Cusco te kunnen verlaten en natuurlijk beschikte onze bus niet over de juiste documenten! Dus hier weer 2 uur gewacht tot een andere bus het overnam en ons gelukkig zonder verdere problemen naar Puno heeft gebracht. Het enigste vervelende was dat het al zo laat was dat de grens gesloten was en dus moesten we tot de volgende dag wachten om de bus naar Copacabana te pakken. Gelukkig kwamen we een aardige man tegen die over een goed hostal, genaamd ¨El casa del Abuelo¨ beschikte. Dus na de nacht in het huis van opa door te hebben gebracht hebben we zaterdagochtend om half 8 de bus naar Copacabana gepakt. Na zo´n 2 uur werd de bus langs de kant van de weg gezet en we hoorde een hoop gehamer en getik maar we konden de bus niet uit. We weten nog steeds niet precies wat er nou aan de hand was maar na zo´n 20 minuten waren we toch weer on the road! Bij de grens aangekomen ging alles prima, gewoon ff stempelen en weer terug de bus in... Alleen ging het helaas nie zo eenvoudig voor Katrina. Aangezien zij in de Verenigde Staten woont moest ze een visum van 135 dollar kopen om Bolivia in te mogen. Zo goed voorbereid als wij altijd overal aan beginnen wisten we dit natuurlijk niet. En afgezien van het feit dat het best veel geld is voor maar 1 dagje hadden we het ook niet. Maar we waren slechts 10 minuten van Copacabana verwijderd en 3 uur van Puno. Dus we moesten toch echt de grens over. Toen iedereen wat geld bij elkaar had gelegd hebben we uiteindelijk de grensbewakers voor 60 dollar omgekocht en is Katrina illegaal Bolivia ingegaan. We mochten absoluut alleen naar Copacabana en Isla del Sol gaan en we moesten binnen 3 dagen de grens weer over zijn. Dus wij blij! We waren dan toch eindelijk in Bolivia! Aan het gigantische Titi Kaka meer. In Copacabana aangekomen hebben we meteen de boot naar Isla del Sol (eiland van de zon) gepakt. Isla del Sol is een prachtig eiland, er zijn geen wegen dus al het transport wordt per ezel gedaan. Onder aan het meer stonden dan ook een dertigtal ezels te drinken. We hadden een mooi plekje met uitzicht over prachtige besneeuwde bergtoppen gevonden om een hapje te eten. Toen we wilden bestellen kwam de eigenaar van het terrasje boven het terrasje waar wij zaten ons vertellen dat het bier bij hem slechts 18 Bolivianos kostte in plaats van de 20 die we hier betaalde. Dus na gevraagd te hebben of we ze ook voor 15 mochten zijn we 5 meter hoger gaan zitten waar het bier beduidend goedkoper was. Die avond hebben we een paar Brazilianen ontmoet waarmee we in een piepklein restaurantje genaamd El Palacio de Trucha een geweldige avond hebben gehad. Het restaurant deed zijn naam eer aan want de Trucha (vissoort) was inderdaad heerlijk. Zondagochtend zijn we weer met de boot terug naar Copacabana gegaan. Vanuit daar een busticket gekocht terug naar Puno. We werden met een klein busje naar de grens gebracht waar een grotere bus ons op zou wachten. Een paar stempeltjes en een gestresste Katrina later waren we dan toch gelukkig zonder problemen weer terug in Peru! Dus even onze bus zoeken en hop naar Puno. Er stonden 3 bussen alleen geen van de bussen accepteerden onze tickets. Gelukkig waren er nog wat meer mensen die bij het zelfde bedrijf een ticket hadden gekocht en ook zij konden nergens in. Na een goed uur te hebben gewacht (het was ondertussen al donker) kwam er dan toch eindelijk een oud aftands busje aangereden die schijnbaar voor ons bleek te zijn. We moesten met zo´n 30 man in een busje van zo´n 20 man maar hier zijn we intussen aan gewend!

Dus kwamen we zondagavond laat in Puno aan. Snel even een hostal zoeken en naar bed! Het enigste probleem was dat alle hostals in Puno gesloten zijn op zondagavond. Dus na een hele tijd zoeken hadden we dan toch eindelijk een hotel gevonden. Jammer was dat dit hotel 80 dollar per nacht kostte. Dus toch maar weer verder gezocht en uiteindelijk een geschikt hostal gevonden. De ochtend die daarop volgde zijn we ¨met de boot naar de Islas Flotantes (drijvende eilanden) gegaan. Deze eilanden zijn gemaakt van riet, en de lokale bevolking leeft hier van de visvangst, toerisme en het ruilen van goederen. Men is vroeger op deze eilanden gaan wonen om te ontsnappen aan het regime van een rivaliderende stam. We kregen van een lokale bewoner informatie over hoe de eilanden gemaakt zijn en hoe deze mensen de dag doorbrengen. Ook hebben we riet gegeten. Dit riet is erg voedzaam en bovendien ontzettend goed voor je tanden. Het is echt waar want deze Peruanen waren de eerste Peruanen met witte tanden die we hier hebben gezien. De eilandbewoners zijn ook heer en meester in het maken van boten. De prachtigste schuiten, gemaakt van riet en ze hebben allemaal het hoofd van een puma voorop de romp. De puma staat namelijk symbool voor het meer, waar zij hun leven aan danken. Op de eilandjes waren allerlei kleine marktjes waar je heel leuke spulletjes kan kopen. Dus ook hier hebben de dames weer flink in de buidel getast! En toen was het weer tijd om terug naar Cusco te gaan. Bij het busstation aangekomen hadden we het geluk dat er een bus rechstreeks naar Cusco ging en nog wel binnen 10 minuten ook. Dus we waren weer onderweg terug en we hadden het er nog over hoe ongelofelijk goed de dag was verlopen. Geen calamiteiten of wat dan ook. Alles was perfect verlopen. Dat hadden we niet moeten zeggen want nog geen half uur later hoorde we de bus toeteren. Nou toeteren ze hier in Peru om het minste of geringste maar deze toeter duurde nu al zo´n 10 seconden. En toen kwam aan de rechterkant van de bus opeens de achterkant van een vrachtwagentje tevoorschijn. En niet heel veel later hoorde we een grote knal en een scheldende buschauffeur. Terwijl de bus aan het inhalen was ging de (waarschijnlijk lichtelijk aangeschoten) vrachtwagenchauffeur opeens naar links waardoor de bus ook naar links moest en op een halve meter na een huis binnen was gereden. In het vrachtwagentje zaten wat schapen die waarschijnlijk de schrik van hun leven hadden. Gelukkig was er niemand gewond en de bus had geen ernstige schade. Dus na een half uurtje sleutelen konden we onze weg weer vervolgen zo dacht de buschauffeur tenminste. Maar de beste man had niet gezien dat de bus over een soort massief ijzeren paaltje heen stond. De bus was eigenlijk hoger maar doordat hij helemaal in de natte berm stond was hij een stuk naar beneden gezakt. Dus als hij nu aan zou rijden zou hij heel de onderkant van de bus beschadigen. Alle Peruanen van het dorp waren uitgelopen en iedereen dacht verstand van zaken te hebben. Maar veel meer verstand als van schapen hadden ze niet. Iedereen riep andere dingen en het sloeg allemaal nergens op. Ze hadden een krik onder de wielbout gezet en hem omhoog gekrikt maar ze snapte schijnbaar niet dat je dan niet meer kan rijden. Dus Joep stapte op zijn beurt naar de chauffeur, overtuigde hem dat hij niet naar iedereen moest luisteren maar gewoon een balk onder het wiel moest leggen en rustig weg moest rijden. Zo gezegd zo gedaan, alle Peruanen verklaarde Joep voor gek, zeiden dat het gevaarlijk was en dat dat niet werkte. Maar 2 minuten later zat iedereen weer in de bus en waren we weer onderweg. De busschauffeur kwam Joep netjes bedanken en zo kwamen we zonder verdere problemen weer in Cusco aan. Alleen in Cusco aangekomen was er weer dezelfde politiecontrole. En wat bleek nou: onze busschauffeur had alleen een Boliviaans en geen Internationaal rijbewijs. Dus wij ons alweer voorbereiden op een lange pauze, maar gelukkig konden we na een kwartiertje weer verder rijden. Behoorlijk moe van alle gebeurtenissen zijn we na een hapje gegeten te hebben snel naar bed gegaan. Het was een mieters mooie trip!

Vanavond hebben we het afscheidsfeest van Katrina, het Amerikaanse meisje en het thema is wederom sekseswitch dus dat beloofd een gezellig avond te worden.

Verder willen we vanuit het zonnige Peru alle kauwkleumen in Holland heel veel sterkte toe wensen in deze moeilijke tijden.

En als vanzelfsprekend staan onze actiefoto´s weer op http://picasaweb.google.nl/joepes

Adiós